Karşıyaka’ya huysuz bir yağmur yağıyordu.
Islanmış yapraklar gibiydi gözlerin
Koyu bir keder bağdaş kurmuştu kaldırımlara
Kahreden yalnızlıklardı dökülen bulutlardan
Halbuki bir adım ötedeydik
Uzanıp tutamadığımız mutluluklardan

Karşıyaka’da efkar kol geziyordu
Yüreğimde bitik umutların ezgisi
Aşkımıza insafsızca çelme takan kader
Ve mavi düşlerimizde karanlığın izleri

Hani biz hiç ayrılmayacaktık
Hani artık elveda demiştik acılara
Ama neden yağıyordu bu huysuz yağmur
Neden leke düşmüştü bembeyaz bulutlara

Güzel günlere örtük pencerelerden
Kederli şarkılardı dökülen yalnız
Kuşlar mıydı gagalayan anıları
Ne çabuk soğumuştu avuçlarımız

Kurşuni ikindiler getirmişti seni
Saçların baharları güneşlemişti içimde
Sonra değişip böyle bir günde
Prangalar vurma ümitlerime
Uzat gene sabahlar gibi aydınlık ellerini
Uzat ellerime