Toprak açtı bağrını,
Hasret iken bir yağmur tanesine.

Hani!..
O can veren Güneş var ya!..
Çatlatırken gülen yüzünü.
Susuzdu!
Aç’tı!..
Kulak tıkadılar yüzsüzce teranesine.


Çiçekler açarken bağrında
Tabiat aç’tı!..
Muhtaçtı bir damla suya,
Ağaçlar, böcekler duaya el açtı...


Göçerken kuş misali mahlukat;
Rüzgarlara aç’tı.
Suya aç’tı.
Yağmura,
Yaza,
Kışa;
Göçtü bir uçtan bir uca,
Yorulmadı!..
Baharlara kanat açtı...



Her gözünü açan insanoğlu
Kanmadı ki hiç bir zaman,
Şükretmedi!
Zaten;
İnsanoğlu hep aç’tı...


Hani!..
Derler ya; Medeni Dünya,
Diyenlere bir bak,
Korsanlara mekân bütün derya;
Her yerde adı konmamış savaş,
Feryad figân!..
Gözler solgun,
Gülüşler soğuk.
CAN ÇEKİŞİRKEN AÇLIKTAN ÇOCUKLAR
Yok oluyor canlar yavaş yavaş.


Şimdi!..
Hilâl’ e göz dikti haç
Mazlumlar aç,
Mahlukat aç,
Nuh tufanında insanoğlu,

Hakk’ın!
Adeletine muhtaç...



Erdinç SERT