sonvedalaşmadan düşüyor hüznünden kopan haykırışlar selamı bile alınmıyor artık şarkılardan adı siliniyor adı unutuluyor kulağına fısıldanan mısraların satır başları nasıl başlayıp nasıl bittiği belli olmayan bir yaşamın kırık aynalarda bin parça görünüyor yansıması. küstürdün baharları uzun uykuların tam zamanı yaşıyor takliti yaptığı belli içini titretirken gecenin ayazı elinde çektiği sabır tesbihinden kopup gitti çekilmiş anıları yağmura hasret toprağı kandıran gri bulutlar gibi karartıp gündüzünü gürleyip gitti tuttuğun güneştir avuçlarında yakar en çok kendi benliğini üşümüş parmak uçları nefesinin buğusunda ısıtamadığındır çocuğun gözyaşları sibel |
kutlarım içtenlikle