YALNIZLIKLAR BANA AİT
burada yalnızlıklar bana ait
suskun çığlıklarımın, sessiz coşkusu sevinci arayan her hezeyanda bir mum misali eriyip sönüyor yontulmuş duyguların esaretinde çaresiz bitkin uzanışlar çarpıyor duvarına asaletin enkaza dönüşüyor bitab düşüyor bir ses sürekli öksürüyor bütün sesler öksürükten hasta aydınlığın ardındaki karanlığı hedef göstermekten yorulmuyor gün doğarken sükunetle her sabaha düşüyor aydınlık yüzler gün ortasında ruhunu teslim edenler şeytana gün batımında solgun ışıkları söndürüyor Çetin Denizalp 23.11.2016 Ankara |