üzerimde karanlıklar, sarmış bedenimi
olmuşlar bana eş
yüzüm kara, ruhum kara
kâbuslardayım
geliyor üzerime duvarlar bir bir
sokak lâmbaları göz kırpıyor
korkma ! yalnız değilsin diyor.

nerede o hayat dolu insan
nerede çocukluğum, gençliğim
ve ben, o ben değilim
özlüyorum, gecenin en sinsi saatlerinde
ne olurdu sanki olsaydın yanımda
karanlıklar yerine sen sarsaydın
gözlerin aydınlatsaydı dünyamı
ne olurdu, ey can yoldaşım...

barışmıyor gözlerim uykuyla
sen yoksun ya yanımda
inmiyor kirpiklerim, yukarda
boş boş bakan bir ceset gibiyim
donmuş kanım, akmıyor damarlarımda
ey hayat !
ne tez harcadın bizi...

sensizliği beş geçiyor
ben hala oradayım
sen, sen nerdesin
sanma ki yaşıyorum
nefes alıp vermek yetmiyor yaşamak için
olmayınca yanımda sen
anlamı yok varlığımın...

başlamış koşturmaca, geliyor ayak sesleri insanların
belli ki sabah olmuş, ışımış gün
gidin, gidin artık karanlıklar
olmayın perde
silinmeyen pencerelere...

görüyorum artık insanların yüzlerini
kimi asık, kaşları gözlerine inmiş
kiminde acı bir tebessüm
ama, sen duvardaki resim
çok sevdiğim, yıllar önce kaybettiğim
biricik, canım dediğim eşim
gülümsüyorsun halâ
görüyorum...

alışmak zor yokluğuna
yaşamı paylaştığımız yuvamız
artık oldu kafesim
rabbimden tek isteğim
resmine bakarken çıksın son nefesim
kavuşmaktır sana dileğim...




Refik
Ist.16.06.2012