Dünyevi telaşlarımızın arasında yürürken,
Dünya telaşlardan çıkamıyoruz.
Umutlarımız ve özlemlerimiz yarınların arkasında,
Yaşadığımızı zannediyoruz.
Sahte mutluluklarımızla gülüyoruz.
Zamanın bıçak sırtında,
Nefes alıp veriyoruz.
Nefes alırsak mutluyuz.
Verince huzurluyuz.
Kendimizi kalıcı sanıyoruz.
Oysa bedenimizi zamandan,
Bir sonraki zamana taşıyamıyoruz.
Alıp verdiğimiz nefes kadar varız.
Nefesimiz ha bitti ha bitecek,
Kendimizce varlığını çoğaltıyoruz.
Yaşam mücadelesinde,
Varla yokluk arasında dolanıyoruz.
Kapılar kapalı, hiçbir yere çıkamıyoruz.
Meydanlar uçsuz bucaksız,
Sesimize ses katamıyor.
Buruşmuş yüzümüz,
Utancından aynalara bakamıyor.
Gafletle benliğimizi sivriltmişiz.
Umutlarımız bitti farkında değiliz.
Huzur yok hüsranımız büyüyor.
Elimizde olanlar gitti gidecek,
Biz halâ uyuyoruz.
O zaman soruyorum biz kimiz?
Ve neyimize güveniyoruz?

04.11.2016


Halil Müftüoğlu