Bu şiir 1993 yılında aşık olduğum ve karşılık görmediğim bir kıza yazılmıştır. 23 yıl sakladığım bu özel şiir 100 beyit olup 2016 yılının Mayıs ayında orjinal hali bozulmadan yeniden düzenlenmesi yapılarak tekrar yazılmıştır. Değerli okuyucularıma sıkmadan parçalar halinde yazacağım TEŞEKKÜR EDERİM

Darmadağın bulanık hislerinle bu dünyadan
Ellerin çaresiz yoğrulmadan gidersin

Başında kavak yelleri eser Kuşadasından
Başın önde eğik doğrulmadan gidersin

Senin için dört mevsim çiçek açtım
Ne yazık ki koklamadan gidersin

Bak artık bu çiçek kuruyor
Ne yazık ki sulamadan gidersin

Sen bir meleksin sevgisiz kalamazsın
Hiç bir kimseye bakmadan gidersin

Çok güzel iyi yürekli bir insansın
Seni sevenlere takmadan gidersin

Kalbinde düşündüğün başka bir aşk var
Boşu boşuna yanıpta gidersin

Kalbinde olsada betondan duvar
Hoş güzel laflara inanıpta gidersin

Benim bu sevgim dünyaya sığar mı?
Beni kötü kalpli sanıpta gidersin

Sana benim kadar değer veren var mı?
Beni bir köşeye atıpta gidersin

Sana uzattım gerçek dost elimi
Kötü diye tutmadan gidersin

Senin için mum gibi erimekteyim
Sen umuruna katmadan gidersin

Ölümüne seviyorum güzelim seni
Ellerinle mezarımı kazıpta gidersin

Buralarda çöl yok mecnun eyledin beni
Yeni bir destan yazıpta gidersin

Gördün mü böyle candan seveni
Mecnuna arkadaş olmadan gidersin

Sana bağladım tüm ömrümü
Bana sırdaş olmadan gidersin

Umutlarla avuturum zavallı gönlümü
Kendi halinde yavaş yavaş gidesin

Uğruna hiç düşünmeden dünyayı yakarım
Senin gözlerin kör tekrar bir taşa gidersin

İstersen bir ırmak gibi sana akarım
Senin gözlerin kör kötü bir başa gidersin

Senin gözün yükseklerde uçuyor sanırım
Belki bir gün bir lokma aşa gidersin