Bebeğime

güz akşamları
inmeye başladı artık
güneş batıya doğru ilerleyince
gökyüzünü
allı morlu bulutlar sardı
tüm kızıllığıyla bu kenti
ve sen
ve sen canım
mutluluk denen varlığın
ne olduğunu bile
bilmeyecek çağdasın daha
küçücük tefeciksin
ve
ele avuca sığmayacak kadar afacansın
ama güneşin altında
insanı ağlatacak kadar güzelsin bebeğim
alıp götürüyorsun beni diyar-ı sevdalara
beni
donmuş putlara çeviriyorsun
döner etek giymişsin
ve sarı burma saçların
düşmüş omuz başlarına
sırtını dayamış duvara
uzatmışsın ayaklarını
usul usul oturmuşsun
ve gözlerin
koyun gözlerin
dalmış uzaklara
sanki birini bekler gibi
salınıyorsun
bir o yana
bir bu yana

işkilsiz bir dost aradım
varsın olmasın
ikram edecek bir sıgarası
’merhaba’ deyip
hatır sorması yeter bize


eyyy.. benim mızmızım
anan bir şeylerle meşgul şimdi
babansa
gün puluna ömür tüketmekte
senden uzak
sana hasret
bunları gam etme kendine
yeter ki canımız sağolsun
ve yeter ki
muhtaç olmayalım kendini bilmezlere
el etek öpmeyelim
üç kuruş menfaat için
virgül gibi eğilmeyelim


ver kendini işine
kucakla oyuncaklarını
unut bebekleri
büğümene bak


bağışla beni birtanem
işim başımdan aşkın
sen güzelliklerle dolu oyunlarına devam et
akşam anan sana aş pişirecek
baban yine olmayacak yanında
sen bebeklerine ninniler söyle
türküde biliyorsundur şimdi sen
hadi birlikte söyleyelim


’kaçma benden kaçma ey kaşı kara
derdine düşeli oldum avara
bir dostum yok ki halimi sora
geriplik gurbetlik ellerde kaldık..’

Celil Taş