Kalemim ve sen
Yıllar,kimler geçti
Ne olaylar ne durumlar...
Sensiz ve sessiz sessiz.
herşey ve herkesten
Ne tesir kaldi ne de iz
Sen kaldın orda öylece bıraktığım gibi
Yaz gibi sicaksin
ne sonbaharlar kislar geçti,fırtınalı ve buz gibi
Sen baskasin
Artık olmaman koymuyor
Yokluğuna da alıştım Içim acımıyor
içimi de ısıtmıyorsun ama sensin işte
Ordasın öylece bir varlıksın yokluğunun içinde..
Gelmeni dilemiyorum
seni sevmiyorum
Yokluğunu kabul edebiliyorum
Öyle kazınmışşıñki içime
sevgiliydik işte, değiliz
Dilimin ucunda ne coksun ne de hiç yoksun
Bilemedim sana bir şeyler oldu bir şey
Adsız sifatsiz varsiz yoksuz şey.
Sen işte .
Bendeki son halin şimdiki halin.
Kalbim cızlamaz
Dilim söylemez
Gözüm gözlemez
Kalemim ismini yazmadan niye geçmez
bilinmez.
aklımda yoktu
Çok yorgunum isim var gücüm var yoğunum.
sanırım bilinçaltım yine çoştu
Kaleminin ucundan ne fırlıyorsun
Önce ben, hep ben diyorsun
Öyle can sıkıntısından kağıt karalarken
Zaafımdan yararlanıyorsun.