Madem ki yalandı,
O halde bu gönül boşa mı yandı.
Madem ki sonunda ayrılık vardı,
Öyleyse o vuslat neden yaşandı.
Ey sevgili;
Ben ne bilirdim sevmeyi,
Sen öğretmedin mi bana gülmeyi,
Kalbimin sesini dinlemeyi,
Güzellikleri görmeyi.
Madem ki yalandı,
Bunları öğretmene ne gerek vardı.
Madem ki gönlün sadece oyalandı,
O halde kalbim ne diye sana kandı.
Tamam kabul ben zayıfım ama,
Sende çocuk gibisin sevgili,
Önce ateşi yaktın,
Sonra da korkup kaçtın.
Madem benimle yanmayacaktın,
O halde ateşle oynamayacaktın.
Yazık değil mi kül ettiğin gönlüme.
Yazık değil mi tükettiğin ömrüme,
Kuruttuğun dalıma,
Soldurduğun gülüme,
Madem ki gidecektin,
O halde hiç gelmeyecektin.
Yine de dilim varmaz ah etmeye.
Soranlara o bir vefasız demeye.
Lakin keşke benimle oynamasaydın.
Çünkü ben bildiğin o adamlardan değildim,
Ömürde sadece tek bir kez severdim.
Yalnızca bir kez sevdim derdim.
Başka da mümkünü yok söylemezdim.
Şimdi ben küle döndüğüme mi yanayım,
Yoksa tükenen ömrüme mi ağlayayım.
Beni düşürdüğün halime mi üzüleyim,
Yoksa düştüğün duruma mı güleyim.
Allah’ından bul sevgili,
Başka da sana ne diyeyim...

Celal BAHAR - (#Sevimsizadam)