2005 Yılında bir trafik kazasında bedenen aramızda ayrılan (Kalbimizde sonsuza kadar var olan)
Kardeşim Yılmaz Bölücek için yazdığım bir şiir.

Hangi kalem seni yazabilir?
Hangi dizeler seni anlatabilir ki;
Ne güzeldi seninle geçirdigimiz günler
Hiç kırmadık birbirimizi hiç
En çok da buna seviniyorum,
Yüreğimde keşkeler yok
Şöyle yapmasaydım diye

Canım benim
Resimlerine bakıyorum liseli yıllarına
Ne güzel
Güzel bir arkadaş çevren, arkadaş toplantıları
Mektuplarını okuyorum sakladığım
O bebeğimsi yanaklarını özlüyorum
Öpmeğe doyamadığım/kıyamadığım

Komikliklerini hatırlayınca gülüyorum
Hani anlatmıştın ya
Jöle yokken; saçını ineğe nasil yalattırdığını
Kız arkadasını aradığında abisi telefona çıkınca
Zaten biraz da ince olan sesini
Daha da incelttiğini
Erkek olduğunu farketmesin diye
Kahkahadan yerlere yatmıştık
Ne güzeldi seninle olmak ne güzel
Sensizken bile; hala komikliklerine gülüyorum

Ben senin bedeninin aramızda ayrılışını;
Yokluk kabul etmedim
Etmek de istemiyorum
Seni hayallerimde hep canlı tutuyorum
Ruhun yanımda, sen yanımdasın
Resimlerine dokunuyorum
Oğlunun resimlerine bakıyorum
Çocuk değil de; büyük adam sanki
Gülmüyor,
Gülmekli resimlerinde bile bir hüzün var
Anlatılamayacak

Eşini arıyorum hatırını soruyorum
Oğlunla telefonda konuşuyorum
Onu sadece resimlerinde tanıyorum
Daha küçük beni anlamasada
Mustafa Yımaz ben halan`ım diyorum
Seni sevdigim gibi onu da seviyorum.
Canım benim.

Eşin birlikte çektirmis olduğunuz resmi
Fotografçıya götürüp, oğlunuzuda ortaya yerleştirmiş
Bir aile havası yaratmağa calışmış
O da kabullenemedi gidişini benim gibi
Fotografta eşinin gözlerinde bayram sevinci
Seninle oğlun hüzünlü bakıyor
Neden?
Canım benim

3.7.07 Bad Hersfeld

Zeynep Şekerci