Merhum eşim Güler Hanım için geçen yıl kasım
ayında yazdığım bir şiir. Eşim o zaman biraz daha
iyiydi. Yataktan pek kalkamıyordu ama yinede iyiydi.

GÜL YÜZLÜM 2 (111)

Uyur gördüm Gülyüzlüm’ü.
Buna çare bulamadım.
İsteğini sorduğum da.
Tek bir cevap alamadım.

Onun yüzü daim gülen.
Dertlendikçe dertlenirim.
İnsanlığı odur bilen.
Kendimce de söylenirim.

Derin uyku biraz fazla.
Hastalıktan biliyorum.
Biraz dua ve niyazla.
Uyanmayı diliyorum.

Böyle görür gönül gözüm.
Bir gün ben de sevinirim.
Yöneliktir hakka özüm.
Allah’ıma güvenirim.

Beni buldu onca acı.
Sonu gelir mi bilemem.
İçimi yakan bu sancı.
Geçer mi ki, söyleyemem.

Arasam derde ilacı.
Çaresi de yok bilirim.
Çare olmak başım tacı.
Bilmem ne zaman gülerim.

Kimi söze güvenerek.
Duasını söyler gider.
Kimisi gelir gülerek.
Şifasını diler gider.

Gönüllere moral gerek.
Dostlar kadrini bilecek.
Dayanmazsa buna yürek.
Göz yaşını kim silecek.

Bu hep böyle nasıl gider.
Çare nedir hep sorarım.
Zayi Ozan sözünü der.
Gönül dostunu ararım.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ankara, Kasım 2015
Yayın : 29/07/2016 Cuma
www.edebiyatdefteri.com/siir/1037895/

Şiirin hikayesi:
Merhum eşim Güler Hanım için geçen yıl
Kasım ayında yazdığım bir şiir. Eşim o
zaman biraz daha iyiydi. Yataktan pek
kalkamıyordu ama yine de iyiydi.