çocukluğumu yaşamak bana hiç nasip olmadı
çünkü benden büyükler bile ağabey bildiler beni
herkesin işine koşuşturmaktan
bir türlü koşup da oynayamadım
uçurtmam da olmadı ki
onun ipinin ucundan pürneşe tutabileyim
ben o anları bile yaşayamadım
hep üstüme insan sevgisi yük yükleyip de durdu
ruhumu hoşluğa bırakıp da gönlü kabartmadım
o koşuşturma bu güne dek sürüp de durdu
ellere mutlu bir hayat yeşertirken
kendim için elimi atığım ne varsa hep kurudu
inanın ki ben şu an çok yorgun ve bitkinim

sevgi de izledi aynı yolu
kimi sevip de bağrıma basışta korudu isem
ki ilk darbeyi cana o vurdu

o hain güller yüreğimden hep hileyle çıktılar
içimde koca bir boşlukları var
ruhum da dolanıyor şaşkın hicranlar
bir dil hareketiyle kıvırıp da kaçtılar
bari az dinlenilseydi gönlümün isyanları da
o anlarda tenim demiri de yakardı
içimin yangını karşısında
o kor gibi volkanlar bile çok aciz kalırdı

oysa ki ben hiç korku nedir bilmedim
ölümden korksaydım eğer
hiç aşka dört kez yaklaşa bilebilir miydim?
ki aşk karşısında ölüm ne ki
bir kez yerine bin kez ölmeyi kim göze alabilir ki

sonunda yüreğimin o acıklı sesini duydum
ve bir kendime bir ellere baktım
ayakkabımın iki tabanı bile delinip yırtılmıştı
beslediklerim arını edebini çoktan şımarıp da aşmıştı
beni hiç görmüyorlardı o şapşal gözleri
gurur ve kibir sarmıştı yüreklerini
özlerine baktım Çıfıt sarmıştı kökleri
içimden geldi birazcık ağladım
az biraz da sonlarına üzüldüm
illa ki de sevmiştim ben bu çakalları
yem yeşil görünse de ihanet hastalığı sarmıştı dallarını

bekliyorum şimdi özümün az da olsa soğumasını
bekliyorum gözlerimin yaşının da kurumasını
kalbim de az dinlensin biraz
ve bir bulabilsem kapımın şu paslı anahtarını
üstünü örterek kalbimin hemen yola çıkacağım
yüreğimin yarası da kabuk bağlamadan
ve beynimde bir kez daha acı bir ihanet sesi çınlamadan
ben beni apar topar toplayarak
gizlice sarıp da sarmalayarak
çekip maziye de bakmadan o anda gideceğim buradan…


(21.07.2016) AZAP…