tanrıça sanırdım kadını

benim birden başka kadınım olmadı,
pek de geç tanıdım onu

ben gençken tanrıça sanırdım kadını,
tapasım gelirdi,
sanki hatasızmışlar gibi...

bir kadınım olunca anladım;
ne olduklarını.

onlar da bizim gibiymiş,
hatta betermiş.
gereksiz ağlamaları,
bitmez tükenmez ihtirasları,
bitmeyen dünyalıkları
varmış
meğersem bu tanrı kılıklıların.

nasıl taşırlar ki küçücük bedenlerinde
bunca kalabalığı?

sonra kızlarım oldu,
benim kanımdan
benim yüzüme benzeyen.
dört kızın dördü de bir başka alem.
o zaman daha da anladım;
kadın tanrı olamazmış.

geçlikte kadını tanrı gibi sanmamın sebebi çoktu.
sanki,
dünya onların etrafında döner,
güneş hep önce onlara doğardı...

yokmuş meğersem öyle birşey!
onlar da insanmış.
boşunaymış konuşurken kekemelerim,
boşunaymış göz göze gelince titremelerim...

11.07.2016

MCİO