içimde öyle bir hicran var ki yüreğimi yokluyor
umutlarım gece gibi karartıyla kaçıyor
gök bile kızgın kara bulutlarını örtmüş
neden ki yıldızlar yok içim mi gök mü kasvetli
yer küre kaynıyor bu ne denli bir ihanet
en yakınım bile hayrette kalmış solgun ruhuyla
içim dışım feryat figan yerim yurdum bile kayıplarda
tüm duygular boğazımda kör düğümlü
elim kolum bağlı o hercai günler gelir mi acep
kayboldu hayaller çaresizlik pahası
bu mudur bir aşkın giz dünyası

yüreğimi
vah ki vah içinde kurudu arayıp bulamıyorum
bir zaman gülde bülbül gibi şakırken gönlüm
yolu yordamı da kapandı
gariplik çöken içim yalnızlığa dolandı
biçare gönül gel de bir vicdan et
sakın ha kanatma hislerimi
kalbim buz gibi bir aysberg parçası sanki
öz elimle meğer çekmişim özümü darağacına
elim kopsaydı da dokunmasaydım o ruhsuza
her yanım da hüsran kabarıyor
her anımda da vefasızlık kol geziyor

çıkıp seyran eyledim o bahtsız yaşamımı
oysa ki kopa bilirmişim apansız
her halde ondan yıkayabilirim bu ellerimi
arındırırken kirlerimi
bir nebze de olsa tutunabilirim bir yıldıza
tamah ettiğim an aza
yüzüne tüküre bilirim hiç değilse o vefasızın
tüm kof olguları topladım bir hamal gibi
nasıl girdiysem öyle çıkabilirim hücremden
veya onu unutabilirim kökten
aşksızlık şurubuymuş o beni sarhoş eden
aşkın bakireliğin de külüne düşmüşüm
oysa ki çok da kolayca kaça bilirmişim

ölüm yüzü soğuk bir aşk gibi
ruhsuz bir dimağ kıvranıyor önümde
kokuşuyor tümüyle bedeni
ilgi ve alakasız bir çıkarın zirvesinde
her şey o kadar eski ki
kayboluyor tüm ömrüm elinde tuzla buz ahvalinde

iyi bilirim ki bir gün mahşer kurulacak
ruhum ayrık oluşacak aslından
beden utançtan kaçak bir delik soracak
inanmasanız da o zat tıpkı’nın tıpkısı benim
ihlaslı ruhum bile o zoru başarmayacak
cinsi cibilliyeti bozuk bir haspa ziftlenecek kadınlığından
oysa ki ben o tek aşka ulaşacağım mecburi
illa ki
yine bir kadın bir erkeği usul gereği yoldan çıkaracak…



(20.06.2016) AZAP…