- "insan" denilen bir canlı,
bir "tesadüf"üm,
hücrelerimde yıldız tozunu
ve hayat ışığını
aşk ile barındıran.
Yaşadığım serüven de hep
umut işçisiydi
benim yorgun
benim hamal yüreğim.
Ol sebep le;
ne aşk’sız,
ne ışık’sız,
ne de sensiz kalamam"-

Ben;
yaşamım boyu,
hesapsız kitapsız
yalansız dolansız sevdim.
Gönül verdiğimi
ve hiç bir sevdiğim/i,
ne nokta koyup "son"ladım
ne de
üstüne hoyrat bir çizgi çekip silmedim.
Yani aşkı
asla ben öldürmedim.
Benden iç’re "ben" bildim,
can bildim,
sınırsız ve sonsuz sevdim.
O/nlar mutlu mesut yaşadı
heyhat, hep ben öldüm.
Dönüp de son kez ardıma baktığımda
yaşadığını sanan "dişi"
ve
sevmeleri
sadece "küçük hesap" işi
çooook
"ölü Brütüs/ler" gördüm !
"Yine de seveceğim" dedi kalbim;
sadece umutlu
güldüm... güldüm... güldüm !

(Kısa not: Yine de o ölülerimi değerli anılarıma, en kıymetli hazinelerim olarak gömdüm)

04/05:06:2016