Güller Yere Düşünce
Sonra çekildi
Bedenimden kalabalıklar Yalnızlık ağlarken Küçük bir kız çocuğu gibi Gözlerimi yakıyordu Avuçlarımda kalan sessizlik Çoktan gitmişti Bedenimizdeki rüzgar Unutulmuştuk Kendi şarkılarımız içinde Nazlı kırların Mor kuşları gibiyim Yüzümü okşuyor Üstümü örtüyorlar sanki Kuytuluğuna itilmiş Elinde hayatın çapakları Yaşamak herşeye rağmen Işıksız bir kentin marifetiydi Artık anlıyorum İstasyon gürültülerini Ve neden üşütüyor insanı Yıkılıyor Şehir Güller yere düşünce |