fincan camsız yüreğime kalem sesi
bir yangın yeriydi sahne.
kalabalıklar koştu, ben, kaldım. parmaklarım kaybolmuş, düşümde.. üzerime duvarlar doğradı kadınlar, bir keman sesi sızıyorken tenime. son birkaç hece göç etti dilime, savruk ve masum.. devrik lambaların gölgesinde avuttum, onları.. yürüdüm. yürüdüm, dokunaraktan cesaretime. pürüzlü ve yaşsız ellerinden ışığı ağdı, alevlerin. düşümde bir yangın yeriydi sahne, yüreğimi kucaklayan birkaç mısra kurtarmışım; "ayrılık, sevdaya dahil" değil miş.. |
muhteşem kalem sevgimle