YORGUNUM EVLAT
YORGUNUM EVLAT
Yüzüm gülse bile içim yanıyor Görenler beni mutlu mesut sanıyor Bilmezler yaram içerde’dir kanıyor Hayat beni yordu yorgunum evlat Hangi dala el attıysam kırıldı Deli gönlüm dert çekmekten yoruldu Coşkun ırmak idi şimdi duruldu Hayat beni yordu yorgunum evlat Her gün dertlerime bir dert ekliyor Nefesim tükendi kalbim tekliyor Kabir kollarını açmış beni bekliyor Hayat beni yordu yorgunum evlat Bilirim çektiklerim imtihandır bana Her halimde şükür ederim Yaradan’a Kalıcı değiliz misafiriz biz bu han’a Hayat beni yordu yorgunum evlat Bu kadar yükü artık çekemiyor beden Kaderimiz böyleymiş ne gelir elden Bu dünya bir handır dönmüyor giden Hayat beni yordu yorgunum evlat Yıllardır hep umutla bekleyip durdum Gurbet eller oldu benim vatanım yurdum Hasreti’yim böyle yaşamaktan yoruldum Hayat beni yordu yorgunum evlat Hasreti (Filat YAZICI) 26/04/2016 09:15 |