NEM BÜRÜMÜŞ (Gözünü)
Yıllar sonra rastladım ben ona Ankara’da
Kar yağmış saçlarına yüzünü gam bürümüş Bir zamanlar gönlümü bırakmıştı yarada Gizliden ağlıyordu gözünü nem bürümüş Ayaküstü dertleştik bir ah çekti derinden Bu aha dağ dayanmaz oynar idi yerinden Titriyordu elleri belliydi kederinden Tufan kopmuş başında özünü sam bürümüş Vedalaşıp ayrıldık uzaklaştı koşarak Baka kaldım ardından ağlıyordum coşarak Daldım gittim maziye göz gezdirdim şaşarak Yaralı yüreğimin közünü dem bürümüş Yazan yazmış yazıyı böyle buyurmuş kader Değiştirmez bir şeyi boşa çekilen keder Mizani yeter dedim efkârlanma bu kadar Kelimeler üzülmüş sözünü kem bürümüş Ozan Mizani (Taner Karataş) 17.04.2016 |