düşümdeki hayat
ne kadar kısa bir ömür
ensemizde yankılanır nefesimiz
kalabalıklardan uzak
bir damla ter düşer ahımızdan
bize ait olan bir can vardır
bir de kendi yükümüz
o bile ağır gelir bazen
gücümüze gider bazen de günahımız
sevdiğinin umursamazlığı yıkar insanı
içini sızlatır
ağrıların artar
kalbin hızla atmaya başlar

dalgalı denizlerdeki pişmanlıklarımız
çaresiz oturmuşsun bir kaldırıma artık
yorulmuşsundur
ne zaman yanacak sokak lambası derken
prangasına kısılan saatler durmuş
geçmek bilmez zaman
karanlığı beklersin
kaybolup gitmek için
kör kuyulara
ne kaldı/ki elinde

göz uçların morarır
kirpiklerin lal olmuş
bir yakının gelir yanına
merhaba deyip konuya girer
karnım aç susuzum der
bölüşürsün ekmeğini yanında
ne varsa verirsin elin avucunda
toprağına düşer
candır o cana can katar
bütün yorgunluğuna inat
bağışlanası hayat

kalan sadece elinde
bir damla su hayat verir
her ikimize

Behçet Bük 1347/10.4.2016 23.20/Eskişehir