Yine bir arkadaş, yine sohbet ve yine kaleme gelenler.

Yolda karşılaşıp selam verince,
Niye yüzün gülmez diye sorunca,
Şöyle nefes aldı inan derince,
Dedi ki; hayata bu gönlüm kırık.

Anlatmak istersen, dinlerim söyle,
Birazcık köşeye çekildik şöyle,
Feleğe kahrını anlattı böyle,
Ayağa giyecek kalmadı çarık.

Güvenecek kimse kalmadı gitti,
İnsanlık nerede insanlık bitti,
İyiler toplumda kaybolup yitti,
Meyvesiz uzuyor bitkide sırık.

Yalan ve riyayla geçiyor günler,
Her dem aranıyor şimdi bak dünler,
Sanki insanoğlu kötülük ünler,
Suyu tutmaz oldu bozuldu arık.

Sanki toplum böyle işliyor normal,
Herkesin gözünü bürümüştür mal,
Dertli geç bunları sen yerinde kal,
Sonra kapanmıyor açılan yarık.

ERDEMLİ-12 Şubat 2016 Cuma
Cafer AKSAY