BESLEME ÇOCUKLUĞUM
Beslemeydi çocukluğum
Mahrumdum sevgi denen yaratıktan Nasıl sıcak olurdu bilmezdim bir ocak Bana yetim kalmıştı sanki tüm şefkat Yetinemedim yetiştirme yurdunda Şimdi halihazırdayken Ben hasrettim ana kucağına Severdim beni sevmeyenleri Hiçbir şeyim yokken her şeyimdiler Beslemeydi çocukluğum Kirliydi bu yüzden uzanan eller Vardı benim de bir babam annem Kendilerinden başka özünü seven Üzülmesin diye üvey kardeşlerim Açtıkları yaraları ellerimle gizledim Çok şey öğrendim onlardan Kibiri,kıskançlığı, kini nerden bilirdim Büyüdüm sanki birdenbire Bir yol tuttum hayattan bedava Kırılmış duygularımdan tuttu bir el Eki verdi umut toprağına Sığınacak bir tenhaydı yüreği Kimlik sorulmadan içeri girilen Öksüz mü yetim mi bilmem Nasıl bastı bağrına beni hiç düşünmeden |