Dünya gibiyiz biz insanlar,
Gece karanlıktan korkup;
Ay ışığında meded ararız.
Güneş ışıdı mı bir kere,
Ne yıldızı hatırlar,
Ne de Ay’a hatır sorarız.

Bu dünyanın insanıyız bizler,
Güneşi görünce ayı unutan
Çıkar uğruna, çıkmazlara koşan.
Dünyanın çivisi çıkmış derler ya.
İşte onuda bizleriz çıkaran.

Yolun sonu görünmüyor ,
Gidenler de geri dönmüyor,
insanlık insana bi kaç beden büyük olsa da,
Dünya insanlığa mahçup düşüyor...
Tek bir insana dahi küçük geliryor !

Savaşlar dağdan sokağa değil,
Beyindenden kalbe yol alıyor.
Kurşun yaraları düşmada değil,
İnsanlığın kalbinde beliriyor.

Yürekler acıya alışıyor,
Gözler yaşla tanışıyor.
Bu gün ateş düşen ocaklar,
Ay gibi umutulmaya yaklaşıyor.

Biz dünyalılarız bu böyle,
Sultanlara yar olmayan devran,
Bize de kalmaz elbette.
Dünya malından az gözünü kaçır,
Gerçekler bir nefeslik şehadette...

Mustii Yaman