O’nsuz yaşamak...ne de zormuş meğer...

TÜKENMİŞ SEVDALARDA HİÇİM




Kurak çöllerde sürdüm izini,
Kerem ile Mecnun gibi.
Sordum seni esen yelden,
Yoktu bir haber senden.


Yalancı baharlarda, doğsa da kış güneşi,
Söyle, ısıtır mı evreni ve içimi.
Hayat pınarlarım kurudu benim,
Heves değil, nefesti sevgim.

Gözlerim gözlerinde tutsak kaldı,
Yüreğimdeki yangınları görmez misin?
Haykırmak istiyorum, avazım çıktığı kadar,
Duymasan da sesimi.


Ellere inat, bilsen diyorum,
Seni ne çok sevdiğimi.


Dursun dünya dönmesin,
Kalmasın hayat emaresi.
Saatler göstermesin zamanı,
Yokluğuna dayanmıyor yüreğim.
Ölüm meleğim oldun benim.


Ben sende azım, sen bende fazla.
En büyük aşklar da biter zamanla.
İçin için yanan kor küllenir,
Yosun tutar kayalar da.
Tükenmiş sevgiler kalır anılarda...


Bıraktın arkanda bir enkaz yığını,
İstesen de onaramazsın.
Kırılan kalp olur mu tamir,
Var mı ustası.



Ben affetsem de,
Yüreğim af eder mi seni,
Bitirdin ölümsüz dediğim sevgimi,
Tükenmiş sevdalarda bir hiçim şimdi...


Refik
05.03.2016
İstanbul