Cemreler zamanında düşer havaya , suya , toprağa
Sen zamansız , öyle ansızın düştünki aklıma
Önü sonu görünmeyen yollarım oldun ,
Yusuf oldum , kendimi en dipsiz kuyularda buldum ,
Bekledim , beni o kuyudan çıkaracak bir el bekledim ,
Öylesine derindeydimki , çıkamıyordum...
Sonra yüreğime düştün ,
Leyla’m oldun , Şirin’im oldun , Aslı’m oldun ,
Kıvılcımdın , kor oldun ,
Hiç sönmeyecek yangınım oldun ,
Öylesine yaktınki beni ,
Musab oldum , Hüseyin oldum , Şems oldum ,
Demir idim su oldum , su idim buhar oldum ,
Arş’a yükseldim , Sensizlikte Seni buldum ...
Sonra ruhuma düştün ,
Bilmemki ben ne oldum ,
Kapından ayrılmayan Kıtmir’in oldum ,
Ne insan oldum ne melek oldum ,
Ne de , rızalık kazanacak bir kul oldum ,
Ben benden çıktım Sen oldum ,
Senin Abı hayat’ tan bir Katre olduğunu biliyordum ,
Ama elden ne gelir , öylesine güzeldinki vazgeçemiyordum ;
Evet , belki Maşuğun olmadım ama , şunu biliyorum ki Aşığın oldum...