1918 yılı Kasımının Cumayı Cumartesiye bağlayan bu sıkıntılı gecesinde saat yirmi üç sularında Talat paşa sonsuz kaçışının henüz başlangıcında bulunuyordu. Bir ara durdu, gözleriyle çevresini araştırdı. Gerek deniz kıyısında, gerekse duvar diplerinde hiç kimse görünmüyordu. Issız korularda rügarın ve güz yağmurunun gürültü ve hışırtısından başka bir şey duyulmuyordu. İhsan Namık beye;
-Hani burada buluşmayacak mıydık? Acaba Enver nerede kaldı?-Daha ileride buluşacaktık, Paşam! Şu burnu dönelim, dedi.....Gerçekten de yalının geniş saçağı altında iki gölge seçiliyordu. Yaklaştıklarında bunlardan birinin Enver Paşa, öbürünün de kız kardeşi Mediha Hanım olduğunu gördüler. İmparatorluğun başkumandan vekilini son yolculuğuna uğurlayan biricik kara gün dostu bu idi.İsyanbul'dan Karadeniz'e, Karadeniz'den İstanbul'a geçen vapur ve takaların fenerleri bu perde arasında daha çok kızarıyor ve eriyordu. Bunlar arasında bekledikleri ışık yoktu. En son karşıdan bir ışıldak parladı. Işıkları gittikçe büyüyüp güçlenerek yaklaştı ve biraz sonra da yalının rıhtımına yanaştı. Bu, torpidodan gelen bekledikleri motordu. Motor homurtularla rıhtıma yanaşınca için iki sarışın Alman denizcisi karaya atladı ve motoru karaya yanaştırdılar.- Herein, bitte! Dediler." (Hasan İzzettin Dinamo, Kutsal İsyan,Cilt I.)