Yabancı, okuduğunuz ilk cümlesiyle sizi çarpan bir girişe mevcut... Romanın baş karakteri Meursault'ın annesinin ölüm haberine olan tepkisizliğinin ardından girişte uzun bir cenaze töreni sürecine giriyor... Ardındansa kahramanın rutin hayatına dönüşüyle beraber bir değişim geçiriyor... Aslında başlangıçtaki anlatımlarını reddetmeyen bilakis detaylandıran ve hedefi açık eden bir değişim bu... Meeursalt'ın anlamsız, anlamlardan yoksun hayatı giderek okuyucunun gözünde psikolojik bir kabus haline bürünüyor ve anlamı ya da hedefi olmayan bir hayatı yaşayan Meursault'in hali okuyucunun gözünde giderek hüzne dönüşüyor. Sanki dünyada ki en acınası hali yaşayan bir zavallı var karşınızda... Üstelik bunu hiç umursamayan bir anlamsızlık ve boşlukla sürdürülen bir hayat ve bunu inanılmaz bir duyarsızlıkla kabulleniş... Okuyucu da çaresiz kalıyor...

İnanın hayatta anlamsızca yaşamaktan kötüsü olamaz, en azından kitabın bana hissettirdiği bu... Tam da bu nedenle albert camus'un eseri tam bir şaheser... Kitabın adının "Yabancı" olması da cuk diye oturuyor açıkçası, enfes bir roman ismi ve ancak okunduğunda manaya kavuşacak bir seçim... Son yazdığım şiirimi bu kitaptan derlediğim ruh haletiyle yazdığımı ve aynı adla yayınladığımı söylemeliyim...

Rahatlıkla tavsiye edebileceğim bir roman var karşımızda... Her okuyan beğenecek garantisi veremesem de beğenenleri için unutulmaz bir eser olacaktır. Bu nedenle alın ve okuyun derim...