Okuduğun kitaplarda başka insanların duygularını anlayabilmek…

Harf olmadan hissettiklerini, yaşadıklarını, iyiyi, çirkini, güzeli, kötüyü gözlerinle görerek okuyabilmek…

Hissettiklerini kalıbına sokmadan anlayabilmek…
Hisler ağırlaştıkça gerçekleri sorgulamaya başlamak, içinden çıkamamak.

Söz İnce/Derince kitabını okurken gerçeklik ve hayalleri birbirlerine harmanlayan sevgi, inanç ve ümidin ruhu arasında kaybolarak kendimi buldum…

Duyguları içinde adını koyduğu, koyamadığı vicdanı ve cennet olarak gördüğü anne babası yani emektar kahraman savaşçıları vardı.

Şiirlerde maskeler ardına saklanan ses dili yoktu, ispatlaması gereken kelimelerin huzursuzluğu da...

Ve, ben annemden sonra koyun koyuna uyuduğum kahramanım olan ablamı okudukça "öyle güzel kalemi var ki" dedim içimden, "beni daima iyiliğe, doğruluğa yöneltmeyi öğütleyen."

Bir kez daha anladım ki, onu extra sevmem bu sebeptendir


Emanet bir canım var

Kandırmaya müsait âlemin görüneni
Karşısında tav olan insan diye ünüm var
Allı güllü renklerle meşruya bürüneni
Haddimce yaşamaya çok şükür ki günüm var


Baktığım aynalara tutmasam bile taraf
Ak düşmüş saçlarıma usulen der ’el insaf’
Geçip giden gençlikten beden olurken muaf
Ardında anıları saklayacak yenim var


Bizzat azgın nefsimde ara sıra dizgini
Dağınık duygulardan toplamanın bezgini
Yorgun düşen gönülle içimdeki gezgini
Yolcu eden yüreğe dayanacak yanım var


Söz mühürlü dudağa özden sızıp durmakta
Bazen arşa yükselip bazen dibe vurmakta
Yaş kemale erse de dönüp akla sormakta
Derde derman arayan inatçı bir sanım var


Geçen çetin ömürde bu benimse eserim
İddia edemem ki nerde nasıldır yerim
Yalnızca sade kulum ne dervişim ne pirim
Üstelik de koynumda emanet bir canım var.


Nezahat Yıldız Kaya