İstanbul'dan ayrılmak ve hiç güneş görmemiş Erzurum'a gitmek yorgun ve bıkkın bir İstanbullu subaya ağır gelmişti.
Yakamda duran rütbeleri söküp atmak istesemde yapamadım. Balkan harbi esnasında disiplinsizlik suçu ile adını yalnızca Evliya Çelebi Seyahatnamesinde duyduğum ve korkunç soğukları olan o kente gitmek bana çok ağır geliyordu. Ama gitmemek durumunda ya hapis ya da ordudan tasviye edilecektim. Ben ki Vehim Paşa'nın torunuyum her ne kadar abilerim ve amcalarım gibi sarayda yahut önemli beldelerde görev almamış olsam da ben Vehim Paşa'nın torunuyum. Göreve icabet etmezsem bu aileme hakaret olurdu. Oysa Abdülhamid daha devrilmemişken çok ümidim vardı. Birgün mutlaka saray dahlinde olacağımı hatta saraya damat olacağımı hayal ederdim. Ama kör talih aileme gülerken bana sanki başka bir aile ya da başka bir soya mensubmuşum gibi gülmedi ve aksine aksilik üstüne aksilik verdi. Şimdi ise soğuk coğrafyanın soğuk insanlarına komutan olarak tayin oldum. Yarın rıhtımdan küçük bir gemi ile önce Trabzon'a oradan da Erzurum'a gideceğim. O soğuk kent benden birçok şey alacak gibi. Ben payitahta uzak kaldıkça benim gibi nice paşa torunları güzel ganimetler ve hediyeler alırken ben yalnızca ben soğuk karlar ülkesinde komutancılık oynayacağım.

Ertesi gün Yüzbaşı Mehmet rıhtıma gitmişti Vehim Paşa'nın ailesi onu uğurlamak için rıhtıma geldi. Babası Dilaver Paşa ve dedesi Vehim Paşa faytondan inmemiş ama uzaktan onu izliyorlardı. Son bir anonstan sonra Mehmet yavaşça gemiye binmiş ve hayatının macerasını yaşamak için karlar ülkesine doğru yola çıkmıştı.