Kaybettiğin şeyin büyüklüğü,
çığlığının şiddetiyle ölçülmez.
O, sesinin boğazında düğümlenip,
mutlak bir dilsizliğe dönüşmesiyle ölçülür.
İlk başta, inkar edersin.
Sonra gürültü yaparsın: Neden? Nasıl?
Ama hayat cevap vermez.
Sadece sana, kalın ve ağır bir
sessizlik perdesi indirir.
O dilsizlik,
en büyük öğretmendir.
O, sana gösterir ki,
hayatındaki en önemli dersler,
en sevdiğin sesler sustuğunda
başlar.
Kaybın acısı,
şimdi bir yara değil.
O, tenime işlenmiş,
sözsüz bir altyazı.
Dışarıdan kimse okuyamaz.
Ama ben, her an hissedebilirim.
Kabulleniş;
o dilsizliğin,
artık senin doğal armonin olduğunu bilmektir.
Bir notanın eksikliği,
kalan notaların değerini
artırır.
Kaybın öğrettiği en büyük şey:
Bazı boşluklar,
doldurulmak için var olmazlar.
Onlar, sadece derin bir sükûnet
yaratmak için oradadır.
Ve ben, o sükûneti dinlemeyi
öğreniyorum.