Kum taneleri, ayaklarımızın altında ılık ve usulca eziliyordu; her adımımız, geride bıraktığımız hayatın sıradan seslerini susturan bir fısıltı gibiydi. Güneş, batarken gökyüzünü öyle bir kızıla boyamıştı ki, sanki tüm evren, bizim için en ihtişamlı perdesini açmıştı. Yanımda duruşun, o anki manzaradan bile daha çarpıcıydı.

Deniz, sakin bir ritimle kıyıya dokunuyor, getirdiği köpükler kısa ömürlü beyaz danteller gibi dağılıyordu. Konuşmuyorduk, konuşmaya gerek yoktu. Aradaki sessizlik, kelimelerin asla taşıyamayacağı bir ağırlık ve anlamla doluydu. Elin, avucumun içinde, hayatımın en sağlam ve en yumuşak sığınağıydı. Bütün o koşuşturmacanın, telaşın ve beklentilerin bittiği yerdi bu kumsal. Sadece an vardı, ve o anın içinde sadece sen ve ben.

Rüzgâr, saçlarımızı nazikçe karıştırırken, tuzlu hava içimize dolan bir huzur gibiydi. Omuzuma yasladığın başının sıcaklığı, "sonsuz" kelimesinin bir vaat değil, zaten yaşanmakta olan bir gerçek olduğunu fısıldıyordu. Burası, dünyanın kenarıydı ve biz, o kenarda, birbirimize demir atmıştık. Geriye dönüp baktığımda, ayak izlerimiz okyanus tarafından silinmek üzereydi, tıpkı bütün gereksiz endişelerimiz ve geçmişteki gölgelerimiz gibi.

İşte buydu aşk: bir kumsalın sessizliğinde, batan bir güneşin altında, el ele tutuşup, birbirine en büyük sözü vermiş olmanın dinginliği.