30 yıl sonra, son uçuş günüm gelmişti. Üniformam biraz bol geliyordu artık. Kayıt defterimde 427 kurtarma operasyonu, 18 madalya ve sayısız teşekkür mektubu vardı.

Son uçuşumda, İstanbul'u bir kez daha turladım. Her yer anıydı: Boğaz köprüsünde ilk gece uçuşum, Belgrad Ormanları üzerinde kaybolan çocuğu arayışım, hatta o küçük kedi yavrularını ağaçtan kurtardığımız gün...

İniş takımları piste değdiğinde, arkadaşlarım çember oluşturmuş, su perdesi yapıyorlardı. Geleneği bozmadım, rotorlar durmadan inmedim. Ama kapıyı açtığımda, oğlum Can karşımda duruyordu. Şimdi o da bir pilottu. "Hoş geldin baba," dedi. Omzumda hissettiği el, babamın bana dokunduğu el gibiydi.

Emekliliğin üçüncü ayında, deprem haberi geldi. Hatay'da binalar çökmüştü. Can, kapıyı çaldığında gözleri doluydu: "Baba, sana ihtiyacımız var."

Uçuş tulumu biraz zor girdi. Ama kokpitteki koltuk hâlâ bana göreydi. Can yardımcı pilot koltuğundaydı. Enkazlar üzerinde uçarken, FLIR kamerasında hayat belirtileri arıyorduk. Aniden bir el sallandı: küçük bir kız, moloz yığınının altındaydı.

İniş alanı yoktu. Can, "Ben inerim baba" dedi. Onu aşağı indirdiğimde, babalık içgüdüsüyle pilotluğum çatıştı. Ama baktım, kızı kollarına almış, ipe tutunuyor. Onları çekerken, kızın gözleri bana bakıyordu: "Annem de aşağıda" diye fısıldadı.

İkinci seferde, anneyi de çıkardık. Hastaneye uçarken, Can bana baktı: "Şimdi anlıyorum baba. Neden hep döndün." O gece, aynı odada uyuduk. Çocukluğunda yaptığımız gibi.