Yağmurlu bir kasım sabahıydı. Yeşilköy'deki pilotaj okulunun revirinden yeni çıkmıştım. Kulaklarım hâlâ basınç testinin çınlamasını taşıyordu. "Havacı olamazsın" diyen lise hocamın sesi, rotarların uğultusuyla yer değiştirecekti henüz bilmiyordum.

Hangarda, gümüş renkli Robinson R44 parıldıyordu. Eğitmenim Cemal Hoca, elleri cebinde duruyordu. "Bak evlat," dedi sesi yumuşak ama ciddi, "bu metal kuş senin vücudunun parçası olacak. Onun ağrısını hissedeceksin, nefes alışını duyacaksın."

İlk dokunuşumda, pedalların soğukluğu ayaklarımı ürpertti. Cemal Hoca yan koltukta, gözleri kapalı bile olsa her şeyi duyuyordu. "Yüksel" dediğinde, kolektifi yavaşça yukarı çektim. Yer, ayaklarımın altından kaydı gitti. O an, hayatımın en saf korku ve heyecan karışımını tattım. 500 feet'te İstanbul boz bir halı gibi seriliydi. Cemal Hoca gözlerini açtı: "Gökyüzü artık evin. Unutma."

İlk solo uçuşumda, telsizdeki sesim titriyordu: "Solo için hazırım." Cemal Hoca yerde, elinde küçük bir bayrak sallıyordu. Havalandığımda, yan koltuğun boşluğu ilk başta ürküttü beni. Ama sonra Boğaz'ın üzerinde asılı kaldığım o an, özgürlüğün tanımını değiştirdim. Martılar rotorların altında dans ediyor, suyun üzerindeki gemiler oyuncak gibi görünüyordu. İnişe geçtiğimde, ter içindeki üniformamı çıkardığımda, eğitmenimin bana verdiği küçük not düştü yere: "Rüzgârı hisset, ona karşı durma, onunla dans et."

O gece, uyuyamadım. Avuçlarım hâlâ kolektifin titreşimini taşıyordu.