Muğla'daki orman yangını, haziran sıcağında cehennemi andırıyordu. AS332 Super Puma'mız su bombalarıyla yüklüydü. Alevler 30 metre yüksekliğe ulaşıyor, duman gökyüzünü karartıyordu. Yer ekibi, telsizden yardım istiyordu: "Burası Cephe 3, ilerliyorlar!"

Su bombasını bırakmak için alçaldığımızda, ani bir termal patlama oldu. Helikopter aniden 200 feet yukarı fırladı. Kontroller titriyordu. "Geri çekil!" diye bağırdı kurtarmacı Ali. Ama aşağıda, alevlerle çevrili küçük bir kulübe vardı. İçinde biri mi var?

İkinci denemede, yangının kalbine daldık. Sıcaklık kokpitte bile hissediliyordu. Su bombasını bıraktığımız an, bir itfaiyeci bize el salladı. Dönüş yolunda, Ali arka koltukta şarkı söylüyordu - her operasyondan sonra yaptığı bir ritüeldi. O gece, kamp ateşi etrafında itfaiyeciler anlattı: kurtardığımız kulübe, 70 yıllık bir çınar ağacının gölgesindeymiş ve yangından tek kurtulan oymuş.

Uyku tulumumda yatarken, yıldızları izledim. Yanan ormanın kokusu hâlâ üniformama sinmişti.