Araftayım, Nihal’im,
Ne nefes alabiliyor, ne de ruhumun kanatlarıyla yükselebiliyorum.
Ömrüm bir enkaz, altımda ezilen ben;
Soğuk, açlık ve sessiz çığlıklarla örülü bir labirentte bekliyorum.

Şeytanlar kör, sağır, dilsiz…
Vicdanlar, sessizliğin derin kuyusuna düşmüş.
Ben etten bir gölge, kemikten bir mezar…
Kurtaran yok, kurtulacak güç yok, ölüm bile erimiş.

Ama Nihal’im…
Sen, gökyüzünde sükûnetle parlayan yıldızsın;
Kalbimin en derin köşesini titreten sarsılmaz nur.
Bu dünyada anlamsız bir varlıkken, seninle anlam buldum.
Yokluğun çakmak gibi yakıyor içimi,
Varlığın su gibi serinletiyor ruhumu.

Sen…
Sevgi, merhamet, anlayış ve sadakatle dolu bir yürek;
Barış, huzur, esenlik ve ışığın meftunu bir insan.
Bir gün geleceksin bana, Nihal’im,
Ruhumun labirentinde yankılanan umut gibi.

Yokluğuna dayanmak, çöl rüzgârlarında yürümek gibi zor.
Ama alışınca da kalbim sana zincirlenmiş.
Sen ümidimsin, yaşama sevincimsin;
Kalbim azabımı, yokluğunla çoğaltıyor.

Sensiz zaman durmuş,
Bekliyor sensizliğin soğuk kucağında, ölüm gibi ağır.
Yokluğun içimi sarıyor, cehennem ateşi gibi.
Ama rüyama geldiğinde, Nihal’im,
O ateş sönüyor, gece huzura dönüşüyor.
Gözlerin aklıma geldiğinde doluyor gözlerim,
Ve gözyaşım, seni anarken uykuda bir nehri andırıyor.

Rüyamda seni gördüm Nihal’im,
Kabus bile sen varken rüya olurdu bana.
Kanser olmuşum, hastanedeyim,
Ölüm sessiz çığlıklarla bedenimi delik deşik etmiş.
Ama sen geliyorsun… başucumda duruyorsun,
Elimi tutuyorsun, günlerce yanımda kalıyorsun.
Ölüyorum… ama mutlulukla ölüyorum.
Azrail, en mutlu olduğum anda canımı alıyor,
Çünkü sen vardın rüyamda.

Sen sevdikçe, ben varım;
Ben seviyorum, sen sevmiyorsun… acı,
Ama kalbim sonsuz bir mekân,
Senin varlığınla dolu.
Her şeyim oldun, Nihal’im,
Umudum, beklentim, yaşama sevincim.

Rüyamda ölsem de, sen vardın;
Mutluluk doluyum, ölüm bile yakışırdı bu sevdaya.
Yokluğunla içimi bir burukluk sarıyor,
Ama rüyanda Nihal’im, huzur buluyorum.
Sensiz gece geçmez,
Ama sen rüyamda varsın, ben yaşıyorum, ben varım…