Narsistin küllerinden
yeniden doğdum.
O yangından geriye kalan,
sadece bir avuç gri tozdur şimdi.
Yıkımın kokusu değil,
temizlenmenin, arınmanın
keskin tadı.
Bir Zümrüdüanka gibi,
yükseklerden süzüldüm o enkazın üzerine.
Kanatlarım, eskisine göre daha güçlü,
rengim, daha belirgin,
sesim, artık fısıltı değil, bir çığlık.
Hayata
yeniden, ilk kez bakıyorum.
Gözlerimdeki perde kalktı,
ışık, daha gerçek, daha acıtıcı.
Ama bu acı,
büyümenin sızısı.
Kendime yeni bir
Yol çizdim.
Artık haritam başkasının eliyle yazılmadı.
Rotam, başkasının gölgesine düşmüyor.
Bu yol, dar, belki engebeli,
ama her taşı, her virajı
benim seçimim.
Ne rehber, ne kural.
Sadece içimdeki pusulanın titreşimi.
Öğrendiğim o dersler,
küllerin içindeki elmas taneleri gibi.
Onlar, beni eski beni yakan
ateşin yakıtı oldu.
Şimdi yürüyorum.
Adımlarım hafif,
omzumdaki yük,
gidenin ağırlığı.
Ben, kendime döndüm.
Ve bu dönüş,
en büyük zaferimdir.
Yaşama, tüm kalbimle,
Merhaba.