Yıllarca yaşadım
o loş sahnede,
ışık hep sana dönüktü,
ben sadece bir figürandım.
Bana biçtiğin rol:
hayran,
bağımlı,
küçük,
senin büyük hikayeni anlatan
sessiz bir dekor.
Sana tapınmamı istedin,
sana yansıyan
kendi mükemmelliğine.
Beni sevmedin,
beni kullanmayı sevdin,
ruhumu yakıt yaptın
sonsuz narsistik arzuna.
Her iltifatın bir zincirdi,
her eleştirin bir kırbaç.
Küçüldüm, eğildim, büküldüm,
sensiz bir hiç olacağıma
inandırılana kadar.
Ama artık sabah oldu.
Perde indi.
Güneş,
o soğuk, sahte aydınlığını
yırttı geçti.
Şimdi görüyorum:
Sen boş bir sahnesin.
Benim ışığım olmadan
sadece karanlık.
Kurbanlık cübbemi çıkardım,
artık üşümüyorum.
Ayaklarım çıplak,
zemini ilk kez
gerçekten hissediyor.
Geri dönmeyeceğim.
Çünkü uyandım.
Ve biliyorum ki,
gerçek özgürlük,
senin aynandan
uzaklaşmakla başlar.
Benim hikayem şimdi yazılıyor,
ve sen,
artık içinde değilsin.