Dereler bulanık, bir sır taşıyor sanki,
Taşların yosunlu göğsünden fısıldayarak.
Ne geçmişin berraklığı var suda, ne de yarının netliği;
Çamur ve hüzün, çağlayarak akıp gidiyor.
Bu bulanıklık, bir çağın yansıması belki,
Kalplerin karışıklığı, zihinlerin tozu.
Koşarak, aceleyle, nehrin yatağını zorlayarak
Akıp geçiyor Çağlar, dur durak bilmeden.
Bir nefeslik molada, gökyüzü yorgun,
Bakışlar yitik bir ışık arıyor, çaresiz.
Her geçen gün, dünün tortusunu biriktiriyor,
Ve sular, daha da ağır, daha da bulanık.
Ne zaman durulur bu karmaşa, bu sis?
Hangi dağın ardında bekler bizi o saf pınar?
Koşuşturmanın gürültüsü sağır etti kulakları;
Ama derinden, bir umut fısıltısı hâlâ var.
Çağlar geçse de, sular bulanık aksa da,
O suyun taşıdığı her damlada gizli bir hayat var.
Belki de bulanıklık, yeni bir berraklığa gebedir,
Sadece sabırla, o anı beklemek gerekir.