Benden ne istedin? Söyle,
ne diledinse vermedim mi sana?
Zamanımı, sabrımı, en mahrem sırlarımı,
kalbimin anahtarını,
geleceğimin tüm vaatlerini.
Verdim. Koşulsuz, sorgusuz.
Sen, o doymak bilmez narsist sevgilim.
Aldıkça büyüyen, büyüdükçe
daha da uzağa bakan.
Sanki benim varlığım,
senin dev aynanın bir parçasıydı sadece.
Beni tükettin,
parçalarımı topladın ve gittin.
Sessizce uzaklaştın.
Bir hırsız gibi,
giderken kapıyı bile kapatmadın.
Aranda bıraktığın o boşluk,
bir feryat gibi çınlıyor şimdi içimde.
Ne bir veda, ne bir açıklama.
Sadece o zalim, kayıtsız sessizlik.
Şimdi oturuyorum,
elimde kalan bu enkazla.
Ben bittim, sen kazandın mı sanıyorsun?
Hayır.
Sen, bir hiç uğruna
bir insan ruhunu harcadın.
Senin zaferin, senin en büyük yenilgin.
Bana bıraktığın bu ıssızlıkta,
ilk defa net görüyorum seni.
O parlak maskenin altındaki
korkak, küçük ruhu.
Ve anlıyorum ki,
benden aldığın her şey,
aslında senin hiçliğinle birlikte
yok olup gitti.
Artık istemiyorum seni.
Ne sevgini, ne gölgeni.
Sana verdiğim her şeyi geri alıyorum,
bu boşlukta yeniden yaratmak için.
Ve sen, zalim sevgilim,
o nankör sessizliğinle baş başa kalacaksın.
Sonsuza dek,
kendi yansımanın hapsinde.