Ama üzülmek, düşünmek ve sonrası olmak yoktu.
Kabullerdi. Aralarındaki bu küçük sözleşme, gözlerle onaylandıktan sonra, masadaki gerçekliklerinden kopup, yeşillerin arasında uzaklaştılar. Orada kalan gerçeklikleri ise onlara “Bir gün,” deyip veda ettiler, kendi zamanlarına sarılıp.
Sonrası, terli anların günahıyla bulandı. Sanki ilkti ve tüm duyuların en saf haliyle hissediliyordu her temas. Daha önce hiç yaşanmamış bir an gibi… Dolu dolu ve hanımeli kokuluydu.
Bir sigara molasında “Hayatımı düzene sokmam lazım,” dediğinde, “Ben beklerim,” demek geçti içimden ve dedim.
“Biliyor musun,” dedim.
Daha önce onun da dediği gibi, “Birkaç ay sonra denk gelseydik keşke, şöyle bir 5 ay iyi olabilirdi.”
Konuşmadı ama gözlerinden belliydi bir şeyleri hem isteyip hem istemediği.
“Ciddi misin?” dedi.
Hiç bu kadar ciddi olamamıştım.
Gözlerim yanlış görüyor, fazla anlam yüklüyor olabilirdi bu anlara. Ama kalbim yanlış hissetmezdi.
O, bir anda sıkışıp kalmıştı. Benim gibi.
Ne yapsa yanlıştı gibi. Birine yapılan yanlış, kendimize yaptığımız yanlıştan daha çok düşündürüyordu bizi.
İnsan en çok kendine bencildi.
Ama bu gece değil.
Bu gece biz yalnızca dünyaya bencil olacaktık.
Elimden tutup içeri sürükledi beni ve tekrar bir bütün oldu tüm düşüncelerimiz.
Sınır yoktu burada. Her şey fazla gerçek ve istek doluydu.
Sanki en etkili iksiri içmiştik ve tüm duyularımızla biz oluyorduk.
İhtiras, hiç bu kadar kendimde hissettirmemişti bana. Kontrolü elimden bırakmaksa hiç bu kadar özgür.
Sonra rüya bitti.
Sözleşmenin bitiş anı geldi çattı.
Kalmak için fazla ısrarcı olsam da gitmem gerektiğini biliyordum.
Gözlerinde görüyordum. Bunu istiyordu.
Ama kader bir kere daha rezil etti beni. Küçük ördek yavruları gibi dolandım durdum evinde. Yeşilsiz yaşamayan evinde.
Kendince bir alanı vardı ama sanki yaşamıyordu orada. Sadece zamanını geçiriyordu. Ve bu yeterliydi onun için.
Ya da o, öyle olduğunu düşünüyordu.
Tek yeşili, yılbaşından kalma yapay dallarında süslenen Noel baba süsleriyle yılbaşı ağacıydı.
Gözüm hep etrafa yeşiller kondurdu durdu, salonun… Uyanırken, yalnız başıma.
O, odasında uyurken, parmak uçlarımda ziyaret ettim gizlice.
İnanır mısın bilmem ama hiç üzgünlük yoktu içimde.
Ne kadar yanında kalmak istesem de, gitme fikri hiç canımı acıtmıyordu.
Dün gece bir şey olmuştu.
Ve ben artık o kişi değildim.
İçimde bir yerde, kaderin çaldığı o mayanın bizim için olmasa da hayatlarımız için çok önemli şeyler tutturacağını ve bir sonraki denk gelişimizde, iki mutlu insan olarak konuşacağımıza inanıyordum.
Bunu hissediyordum.
Birlikte olduğumuzu değil,
İki ayrı mutlu ve kafasındaki her şeyi oturtmuş, hayatının trenini rayına sokmuş iki insan...
Kimseyi kırmamış, üzmemiş, artık kendi için yaşamayı öğrenmiş iki göğe bakan insan.
Rüyalar biter bazen.
Ama çok istersek devam ettiririz.
Bazense yalnızca tadı damağımızda bırakıp giden kısa bir andan ibarettir.
Geleceği bilmek mümkün değil çünkü.
Hayat planlarını yapsın.
Biz hep mutlu olalım.
Nerede, kiminle ve ne zaman olduğunun bir önemi yok.
Bazı ruhlar birbirlerini hep bulur.