Bir Yudum Huzur, Bir Lokma Şükür

Sade yaşamda gizli olan derinlik.

Kalabalığın ortasında değil, sessizliğin kıyısında bulur insan huzuru. Bazen bir çayın buğusunda, bazen eşinin sessizce koyduğu bir tabakta, bazen de çocuklarının uyurken çıkardığı o derin nefestedir mutluluk. Lüks değil, sadelik büyütür kalbi. Ve insan, sahip olduklarına şükrettikçe çoğalır içi.

Eskiden hep “daha fazlası” peşindeydim. Daha çok çalışmak, daha çok kazanmak, daha çok başarmak… Sonra bir gün, yorgun düştüğüm bir akşamda, sofradaki bir dilim ekmekle göz göze geldim. Yanımda eşim, kucağımda uykusuna yenik düşmüş küçük oğlum vardı. O an kalbimle anladım: “Daha” değilmiş mesele; “yetti” diyebilmekmiş asıl huzur.

Şükür, yoksullukla değil, fark edişle ilgilidir. Elindekini görebilmek, onunla mutlu olabilmektir. Modern hayat bize sürekli “eksiksin” diyor. Oysa çocuklarımız bir simidi bölüşerek karnını doyurabiliyor. Huzur; azda saklı, paylaşmakta gizli, kanaatte hayat bulur.

Ben, artık sabahları gözümü açarken önce bir dua ediyorum içimden: “Bugün elimdekine razı olmayı, içimdekini çoğaltmayı nasip et.” Çünkü huzur arayan yüreğe, şükür en kısa yoldur.