Masal 4: Sihirli Yorgan ve Üşüyen Yıldızlar
Dünya, kalın, beyaz bir kış battaniyesiyle örtülmüştü. Gökyüzündeki milyonlarca minik yıldız ise, bu soğuk gecede titreyerek parlıyordu. Onlar o kadar küçüktü ki, kendilerini ısıtacak kadar ışık üretemiyorlardı.
Dünyadaki bir köyde yaşayan Elif adında iyi kalpli bir kız, penceresinden titreyen yıldızlara baktı.
"Ah, anneanneciğim," dedi. "Yıldızlar çok üşüyor olmalı."
Büyükannesi gülümsedi ve sandıktan rengarenk ipliklerle örülmüş, kocaman, yumuşacık bir yorgan çıkardı. "Bu, sihirli yorganımız Elif. İçinde, seni ne kadar çok sevdiğim yazılı. Belki de bir görevi vardır."
Elif yorganı kucakladı. O an, aklına parlak bir fikir geldi. Koşarak pencereye gitti, derin bir nefes aldı ve o sihirli yorganı tüm gücüyle gökyüzüne doğru fırlattı!
Yorgan, pencereden fırladığı anda mucizevi bir şekilde büyüdü, büyüdü, ta ki gökyüzünün yarısını kaplayana kadar. Rengarenk yorgan, tıpkı kocaman, sıcak bir battaniye gibi, üşüyen yıldızların üzerine serildi.
Yorganın üzerindeki her bir renkli iplik, üşüyen bir yıldıza anında sıcaklık verdi. Yıldızlar ısınınca, titremeleri durdu ve ışıkları daha da parlaklaşmaya başladı! Gecenin gökyüzü, daha önce hiç olmadığı kadar ışıl ışıldı.
Elif, pencerenin önünde, kendi yaptığı bu güzel manzarayı izlerken çok mutlu oldu.
Tam o sırada, gökyüzünden minik ve parlak bir şey, sanki bir hediye gibi, penceresinin pervazına düştü. Bu, sihirli yorgana takılıp düşen, küçücük bir gümüş meteor taşıydı. Elif’in yaptığı iyiliğin karşılığıydı.
Elif taşı eline aldı. Taştan yayılan sıcaklık, kalbini de ısıttı. O gece, Elif anladı ki, Paylaşmak, hem vereni hem de alanı ısıtır.