44. Bölüm – Kalplerin Sessiz Yakınlığı

Yağmurun sesi dinmemişti. Çadırın içi karanlık, soğuk ve ağırdı. Ama Yusuf ile Selma’nın kalbi yıllar sonra yeniden buluşmanın sıcaklığıyla çarpıyordu.

Yusuf, Selma’ya uzun uzun baktı. Onun gözlerinde çocukluk günlerini, birlikte oynadıkları avluyu, anne kokusunu ve kaybettikleri masumiyeti görüyordu. Sesinde titrek ama derin bir güven vardı:
— “Selma… Seni yeniden bulduğuma hâlâ inanamıyorum. Sanki yıllardır içimde taşıdığım boşluk, şimdi biraz doldu. Ben seni hiç unutmadım.”

Selma, gözlerinden süzülen yaşları saklamaya çalışmadan fısıldadı:
— “Ben de… Yusuf. Her adımda seni yanımda hissettim. Bir gün buluşuruz diye kalbimde bir umut sakladım. Ve işte şimdi buradayız.”

Bir an sessizlik oldu. Yalnızca dışarıda damlayan yağmurun sesi ve kalplerinin atışı vardı.

Yusuf, yavaşça Selma’nın ellerini tuttu. Küçükken birlikte koştururken tuttuğu ellerdi bunlar. Ama şimdi farklıydı… İkisi de büyümüş, acılarla olgunlaşmış, yalnızlığın ne demek olduğunu öğrenmişti.

— “Selma… Ben artık yalnız değilim. Çünkü sen varsın. Yıllar süren karanlıktan sonra ilk defa ışık görüyorum.” dedi Yusuf.

Selma başını hafifçe eğdi, sonra gözlerini kaldırıp gülümsedi.
— “Ve ben de yalnız değilim artık. Seninle birlikte yeniden nefes almayı öğrendim. Belki bu savaş bizi yaraladı ama aynı zamanda birbirimize bağladı.”

O an, Yusuf Selma’nın alnına hafifçe dokundu. Sözsüz bir yemin gibiydi bu: “Artık birbirimizi kaybetmeyeceğiz.”

Çadırın dışındaki dünya hâlâ acıyla doluydu. Ama içeride, iki kalp yeniden birleşmiş, yaralarını saracak bir güç bulmuştu.