Hz. Ebû Bekir (r.a.)

Adını sevdiğim Ebû Bekir, Habibimin sağ kolu,
Kıvırcık saçlı, selvi boylu, güvenci Resûl’e kopkoyu.

Can Ahmed’in sadık dostu, dostluğu öğreten,
Mağarada can yoldaşı, duyanları mest eden.

Ayı bulut kapladı, sinem dertler bağladı,
Hasbihal edemedim, gönlüm ona ağladı.

Gecenin sessizliğinde, yokluğun ok sapladı,
Rüyada göremedim, yürek ağlar kapladı.

Örnektin o devirde, ciğer kokun yayıldı,
Sordular: “Et mi yedin?”, kalp yangının sayıldı.

Önderdin cömertlikte, kimse geçemedi,
Malını, mülkünü verdin de, melekler gıpta etti.

Canım kurban yoluna, âşıklar seyran oldu,
Sıddîk-ı Ekber’din de, yârenler hayran oldu.

Ciğer pâren Âişe’ydi, dostuna yaptın eş,
Kan bağıyla bağladın, tüm kadınlar hayran kaldı.

Sırdaşların sırdaşıydın, muhabbette ebedî,
Ağzındaki çakıllar, ümmete dersler verdi.

Dilerim ahirette, Rab bizi buluşturur,
Sizsizim şu vakitte, kalbim ona titredi.