Merhaba ey içimin en eski misafiri…


Merhaba ey suskun seyyah, yüreğimin kıyısında yıllardır çadır kurmuş yalnızlık…

Nasılsın?

Gel, bu gece yıldızlar şahidimiz olsun.
Gönül çerağını yakalım ve içimizdeki ıssızlığa kelimelerle bir yol çizelim.
Belki ilk defa bu kadar açık konuşacak kalbin kendisiyle.
Belki ilk defa dertleşeceğiz, aynaya bakar gibi, içimizi içimize anlatarak.
Söyle bana gönlüm,

Hangi dağın ardında unuttun neşeni?

Hangi fırtına savurdu tebessümünü?

Hangi yürek seni yarım bıraktı da suskunlukları mesken eyledin?
Neden sustun?

Neden incindin?

Kim döktü gözlerinden duaları?

Kim koydu omuzlarına gece kadar ağır bir yalnızlığı?

Ey kalbim,
Sabret!

Çünkü her kışın içinde tomurcuğa durmuş bir bahar vardır.

Çünkü her gözyaşı, bir rahmetin tohumudur.

Bil ki karanlık, ışığın doğum sancısıdır.

Ve unutma: Nehir, denize ulaşmadan önce en çok kıvrılır.
Her şey aslına döner.

Toprak toprağı çeker, gök göğe…

İyiler iyiliği bulur, kötüler karanlığı çağırır.


Sen yönünü hakikate çevir, safını nurdan yana seç.

Yol uzun, yokuş dik, hava ayaz ama unutma:

Yürüyenin ardı rahmet, niyeti halis olursa menzile varmak kader olur.
Gönül yollarının işaret taşlarını unutma.

Onlar senin karanlıktaki yıldız haritandır.


Sapma, sendeleme, düşersen de kalk.

Çünkü her düşüş, secdeye davettir aslında.
Yağmurlar yağıyorsa gökyüzü ağlamıyor,

Gönlüne bir gökkuşağı doğurmak istiyordur.


Unutma:
Umut, bir çift beyaz kanattır kalpte.

Hatırla güvercinleri…


Hatırla Nuh’un gemisine zeytin dalı getiren o müjdeyi.

Sen de yüreğine bir müjde serp şimdi.

Huzurla ört hüzünlerini.

Gönlünün dağlarına yaslan ve o yükseklerden bak yeniden hayata.
Bir sabah vakti bülbüller konuşur sessizliğe,

Ve bazen bir kuş ötüşüyle başlar kalbin tövbesi.

Ey gönlüm…


Sen en son ne zaman Allah dedin?

Ne zaman sustun ve sadece dinledin?
Gel şimdi birlikte Allah diyelim.

Adını andıkça arınan nehirler gibi,

O’nu zikrettikçe yıkanan ruhlar gibi temizlenelim.

Çünkü seni yoktan var eden, seni hiçliğinden alıp sana “ben” diyen Rabbindir.

Ve O, seni bu fani gölgeler âleminden alıp, ebedi ışık diyarına davet edecek olan Kudret’tir.

Unutma gönlüm:

Her gelen döner, her can sahibi ölür.

Ve nasıl yaşarsan öyle bulursun ebedi sabahını…


Kişi, sevdiğiyle beraberdir.

Sen sevdiğini seç, ona göre hazırla çantanı.

Bu dünya bir han…
Misafirliğin bitecek.

Ahiret ise memlekettir.
Sonsuzluk…

Ayrılık yok, keder yok, hastalık yok.

Sadece huzur var, rahmet var, cemal var…

Düşün:
Cemalullah’ın huzurunda bir bakışla ebedi doygunluğu tattığında,

Bunca çile neye dönüşür?
İşte o an, sabrın en kıymetli meyvesi olur.
O yüzden sus şimdi…


Ve sabret.
Az kaldı…
Az daha sabır gönlüm…
Az daha…