Büyük oğlum anaokuluna gidiyordu. Okulun on beş günlük ara tatiline denk getirip ameliyat olup çıkarım diye düşünmüştüm. Nasıl olsa iyileşirdim. Doktorum da bana “ufak bir operasyon” dememiş miydi?
Ona güvenmiştim. Yılların tecrübesine sahipti. Zaten güvenmekten başka bir çarem de yoktu. Rize'de soğuk bir kış günüydü. Kar yağmış, hava keskin bir soğukla dolmuştu. Sabah erkenden eşimle yola çıktık; üşüyerek, sol bacağımı sürükleyerek ilerliyordum. Yolda buzlanma vardı.
Arabayla gitmek yerine dolmuş kullanmaya karar verdik. Ağrımı saklamaya çalışıyor, dayanıyordum. Hastaneye yatışım yapıldı. Aynı gün ameliyata alındım. Saatler süren bir yolculuk gibiydi o süreç;
bedenimin bana ait olmadığı, zihnimin bulanıklaştığı, nefesimin bile farklı geldiği bir yolculuk. Ameliyattan çıktığımda belimde ve bacaklarımda uyuşukluk vardı. Doktoruma göre “gayet normaldi”, lakin bana göre değildi.
İlk kez bir ameliyat geçiriyordum ve içimde bir şeylerin yolunda gitmediğini hissettim. Hem kalben, hem aklen. Altıncı hissim, bana fısıldar gibiydi; “Bir anormallik var.”
Doktorum, beş saat sonra anestezinin tamamen geçeceğini, o zaman ayağa kalkıp yürüyebileceğimi söyledi. Ne dediyse yaptım. Koşulsuz, sorgusuz, sualsiz.
Eşim yanımdaydı. Beni ayağa kaldırmaya, yürütmeye çalıştı. Ama doğrulamıyordum. Adım atamıyordum. Bacaklarım beni taşımıyordu.
Doktorum yine aynı cevabı verdi: “Bu normal.”
Kimin haklı olduğunu zaman gösterecekti.
Ve öyle de oldu.