Zamandan Bağımsız Oda

Hafıza, beynimizin loş bir koridorudur. Her anı, her duygu bir köşeye atılmış, üzeri ince bir unutkanlık tozuyla örtülmüş eski bir eşya. Onu çağırmak, o koridorda elinde titrek bir mumla yürümek gibidir. Bazen bir kapıyı açarsın, içeriden güçlü bir kahkaha fırlar; bazen ise kilitli bir kapının önünde durursun, anahtarın nerede olduğunu bilmeden.

O bir zaman kapsülü değil, sürekli yeniden yazılan bir senaryodur. Geçmişin gerçekliği, her hatırlayışta biraz daha değişir, biraz daha güzelleşir, bazen de daha çok acıtır. O anı, bugünün ışığıyla boyarsın. Hafıza, geçmişi olduğu gibi korumaz; onunla yaşamayı öğretir.
En güçlü anılar, en beklenmedik anlarda yüzeye çıkar. Bir yabancının sesi, bir melodi, ıslak bir toprak kokusu... Ve bir anda, aradan yıllar geçmesine rağmen, o anın bütün dokusunu, ışığını, hatta rüzgârın yönünü hissedersin. Bu, zamanın fiziksel kurallarını hiçe sayan bir tür zihinsel teleportasyondur.

Hafıza, sadece kişisel bir depo değildir; o, bizim kim olduğumuzun ana taşıyıcısıdır. Unutulan her şey, kimliğimizden kopan küçük bir parça demektir. Bu yüzden, ne kadar acıtırsa acıtsın, o eski anıların tozunu üfleyip onları temiz tutmaya çalışırız. Çünkü o anılar, bizi biz yapan o görünmez kumaşın her bir ipliğidir.

Hüseyin TURHAL