Temmuzun Sıcaktan Delirmiş Hali

Temmuz, o alev topu gökyüzünde, sanki kendi varlığından utanmış gibi duruyor. Sabahın köründe bile betonun üzerinde titreyen bir hava. Görünmez bir buhar tabakası, her şeyi yutmaya hazır. Ağaçlar bile yapraklarını bırakmak istermişçesine hareketsiz, sessiz bir teslimiyet içindeler.

Öğle vaktinde, sokaklar bomboş. Oysa az önce çocuk kahkahalarıyla çınlayan, seyyar satıcı sesleriyle dolup taşan caddelerdi. Şimdi her şey, o yakıcı sessizliğin ağırlığı altında eziliyor. Kaldırım taşları, teninize yapışan bir lanet gibi. Adımlarınız ağırlaşıyor, nefesiniz bile boğazınıza takılıyor.

İnsanlar, bir damla serinliğin peşinde, gölgelerden gölgelere sekerek ilerliyor. Her köşe başında, her cam kenarında buz gibi bir rüya arıyorlar. İçilen o soğuk suyun anlık rahatlığı, bir yalan fısıltısı gibi. Çünkü biliyorlar ki, o bir saniyelik ferahlık, kapıdan çıkar çıkmaz bir anda buharlaşıp kaybolacak.

Akşamüstü, güneşin öfkesi biraz dinecek gibi oluyor. Ama hayır, o sadece ateşini küle çeviriyor. Hava yine de ağır, yoğun, ciğerleri zorlayan bir yorgan gibi. Gecenin o en serin anını beklerken, pencereden gelen ılık rüzgâr bile, birinin size kızgın bir nefes üflemesi gibi geliyor. Temmuzun sıcağı, sadece havayı değil, ruhunuzu da yakıp kavuruyor. Geride, sadece ter, tuz ve geçmeyen bir yaz yorgunluğu kalıyor.

Hüseyin TURHAL