Soğuk Bir Veda

Bir yıldıza bakmak, geçmişe bakmaktır. Işığının gözümüze ulaşması için kat ettiği milyonlarca yıllık mesafeyi düşünmek, baş döndürücüdür. Gördüğümüz o parlak, sabit nokta, aslında çoktan sönmüş, dağılmış, veda etmiş bir varlığın bize ulaşan son nefesi olabilir.

Yıldız, dünyanın en büyük yalnızlık sembolüdür. Sonsuz karanlık bir boşluğun ortasında, kendi yakıtını tüketerek parlar. Onun sıcaklığı bize asla ulaşmaz; bize ulaşan sadece soğuk bir ışıktır, bir hatıranın yansımasıdır.
Her yıldız, benzersiz bir hikayedir. Büyüklüğü, rengi ve ömrü farklıdır. Kimi şiddetli bir patlamayla ölür, kimi yavaşça söner. Ama her biri, kendi ölüm döşeğinde bile, uzaklardaki birine yol gösterme görevini sürdürür.

Ona baktığımızda, kendi küçüklüğümüzü anlarız. Dünya, o devasa uzay denizi içinde, parıldayan kum tanelerinden biridir. Ve bizler, o kum tanesinin üzerindeki geçici figürleriz.

Yıldız, bize sessizce fısıldar: "Önemli olan ne kadar yaşadığın değil, ne kadar parlak yaşadığındır." Ve hatta söndükten sonra bile, bıraktığın etkinin sonsuza dek seyahat etmeye devam edeceğidir. O, bir ışık kaynağı değil; uzak geçmişten gönderilmiş, soğuk bir tebrik kartıdır.

Hüseyin TURHAL